Mucize Ruh'un 3. Sezonu 12. sayısıyla başladı. Yeni sezonun genel konsepti "mazi"!

Londra’da yaşayan Şilili Sanatçı Livia Marin‘in desenli bardak, sürahi vazo gibi eşyaların kırılması üzerine erime görüntüsü vererek yaptığı çalışmalara göz atalım.

Meselesi olmayan bir insanın yazabileceğini pek düşünemiyorum zaten.

Şiir yazmak sizin için bir olayla mı doğdu, yoksa eskiden beri hayatınızda olan bir şey mi?
İlkokul yıllarımdan beri şiir yazmaya çalışırım kendimce. Ama onlar çok da ciddiye alınacak şeyler sayılmaz tabii. Şiirle asıl haşır neşir olmam üniversite zamanlarında olmuştur.


Yazmak sizin için bir durak mı, yoksa durmak bilmeyen bir kaçış yolu mu?
Yazmak benim için içimi dökmemin, derdimi anlatmanın bir yolu diyebilirim. Meselesi olmayan bir insanın yazabileceğini pek düşünemiyorum zaten.

Yazmaktan korktuğunuz zamanlar oluyor mu?
Hayır, korktuğum bir zaman hatırlamıyorum. Ama zaman zaman yorulduğumu ya biraz sıkıldığımı hissettiğim oluyor, evet. Öyle zamanlarda da ara veriyorum bir müddet.


Şiirleriniz varoluş sancısı çekiyor mu?
Bilmem. Ben bir tür sancıyla yazıyorum, evet ama o sancının ne kadarı şiire bulaşıyor, okurlara sormak lazım.

Sizi Eskişehir’e bağlayan şey sadece orada doğup büyümüş olmanız mı?
Elbette, onun da etkisi var. Ama ilaveten, Türkiye’nin en huzurlu ve yaşanabilir şehirlerinin başında gelmek te, Eskişehir. Böyle bir şehri sevmemek için hiçbir nedeni olamaz bence insanın.

Bir çift at alır dolaşır dururdum.

Kaleminizden bir roman okumak çok hoş olurdu. Daha önceden roman yazma girişimleriniz oldu mu?
Var öyle bir niyetim esasında. Lakin bu işler niyetle olmuyor tabi. Bakalım artık, kısmet...


Issız bir adaya düşseniz alacağınız şeyleri mutlaka siz de düşünmüşsünüzdür. Bunlar ne olurdu?
Bir çift at alır dolaşır dururdum.

Hayat felsefeniz var mı? Varsa nedir?
21 yıllık felsefe öğretmeniyim ama hayat felsefesi ne demektir hala ne anlayabiliyor ne de anlatabiliyorum.

Okuyucularınıza söylemek istediğiniz bir şey var mı?
Selamlar, sevgiler...


Röportaj: Emir Yapıcı

Usta şair Melih Cevdet Anday tarafından Türkçeye kazandırılan "Buz Sarayı" romanı raflarda yerini aldı.

1973 yılında Melih Cevdet Anday'a TDK Çeviri Ödülü kazandıran roman, Tarjei Vesaas'a ise 1963'te Kuzey'in Nobel Edebiyat Ödülü sayılan İskandinav Edebiyat Ödülü'nü kazandırmıştı. Yine Melih Cevdet Anday'ın çevirisiyle ödüllü roman, Timaş Yayınlarından çıktı.

Kitap, annesini kaybetmiş olan 11 yaşındaki Unn ile yaşıtı Siss'in anlamlı ve sıra dışı dostluğu ile başlıyor. Sonrasında Unn okuldan kaçıyor ve her iki kız için de büyük anlam taşıyan yaşadıkları köyün yakınlarındaki çağlayanın buzdan odalar açarak oluşturduğu 'Buz Sarayı'na gidiyorlar. Bu buzdan oluşan labirent en nihayetinde  herkesin biraz kalbini kırıyor.

mucizeruhdergi.blogspot.com (26.07.2019)

Dünyanın en prestijli olan ve sadece Birleşik Krallık ile İrlanda'da yayınlanan kitapların aday olduğu Booker Prize'ın aday listesinde bu sene Elif Şafak da var!

Yıllardır Man Booker adıyla bilinen ve bu yılla beraber Booker Prize olarak  anılmaya başlanan ödül, 1969 senesinden beri dağıtılıyor. Listedeki on üç kişiden biri olan Şafak, ödül için bu yarışmaya Doğan Kitap tarafından yayınlanan On Dakika Otuz Dokuz Saniye isimli romanı ile katılıyor.

Kitabım baş karakteri Tekila Leyla üzerinden bir taraftan kadın hikayesi anlatırken diğer yandan da İstanbul sokaklarına ve Türkiye'nin yakın tarihine farklı bir bakış açısı sunuyor.

Üstelik bu Şafak'ın Booker Prize'la olan ilk teması da değil!

Geçtiğimiz sene düzenlenen Booker Prize'ın juri listesinde Elif Şafak'da yer alıyordu.

mucizeruhdergi.blogspot.com (25.07.2019)

Mucize Ruh, 10. sayı Orhan Veli Kanık sayısı ile okurlarıyla tekrardan buluşuyor.Yeni sayıda konu edilinen edebi kişilikler, Orhan Veli Kanık!


Mucize Ruh'un 10. sayısına ulaşmak için buraya tıklayın!
Bir daha ki sayıya başvuru yapmak için buraya tıklayın!

Çanakkale... Bir destan yeri, geçmişin izi; geleceğin kalbi olan Çanakkale. Yoklukta kazanılan kahramanca cesurca bir savaş... 103 yıllık bir zaferin adı, ÇANAKKALE...

Yükselen sesler, çarpışan mermilerin değil; şehadet sevincinin sesi, geleceğe atılan en sert adımların sesidir. Çanakkale'ye gidilince fark edilir. Havası bir başkadır, kardeşliği koklarsın orada. Dilin, dinin, ırkın ne olursa olsun bir bütün olmayı görürsün, öğrenirsin. Anlarsın işte; o zaman, o yoklukta kazanılan bu zafer senin içindir, geleceğin içindir...

Cepheden cepheye yiğitlik kokar burası. Nice Ayseller görürsün burada; yiğit çavuşlar, küçük bedenleri ile silah tutanlar...

Süngü taşıyanlarda vardır bizde, Mehmetçiği üşümesin diye dikiş dikenler de. Yas yoktur orada. Vatan, bir olsun sonunda. Çünkü: "Ben size savaşmayı değil, ölmeyi emrediyorum" dediler en başında. Orada olsaydın, ölmenin bir değeri yok anlardın; eğer vatan kurtulacaksa...

Laz'ı da bizdendir, Çerkez'i de, Kürt'ü de, Türk'ü de. Gökteki bayrağın rengi tektir. Bu nedenle dinleyen düşmanı bile etkiledi türküler. Kalpten kalbe bir yoldur, anlamaz ruhsuz gözler.

Evet, koca bir destan yazıldı bundan tam 103 yıl önce. 3 Kasım 1914'te başlayan silah sesleri, 18 mart 1915'te Türklerin zaferi ile sonuçlandı. Yoksulluk diz boyuydu. O yıl boyunca halk, hep direndi. Açlığa da, soğuğa da... Kazanılan sadece bir kara parçası olmadı hiçbir zaman. Gelecekti, orada düşmanlardan alınan. Bir sabah, düşmanla uyanan halkın silah seslerini ninni bellemiş çocukların, en derin sessizlikleri; sessizlik içindeki, vatan aşkının en buyuk kanıtı: Çanakkale! Nice şehitler verildi orada. Nice Mehmetçikler gömüldü oraya...

Bir ölür bin diriliriz biz!  Bu vatana, dilimizde birdir; bayrağımızda...

Mucize Ruh, 9. sayı Rüştü Onur & Muzaffer Tayyip Uslu sayısı ile okurlarıyla tekrardan buluşuyor. Mucize Ruh'un bu ay ki sayısında iki kişiyi birden konu ediniyor. Yeni sayıda konu edilinen edebi kişilikler, Rüştü Onur & Muzaffer Tayyip Uslu!


Mucize Ruh'un 9. sayısına ulaşmak için buraya tıklayın!
Bir daha ki sayıya başvuru yapmak için buraya tıklayın!

İkinci sezonu ile her ay bir edebi kişiliği konu edinen Mucize Ruh'un yeni sayısı merakla bekleniyordu. 20 Şubat 2019 tarihinde, Mucize Ruh, 8. sayı Furuğ Ferruhzad, sayısı ile okurlarıyla buluştu. Mucize Ruh'un bu ay ki sayısında konu edinen edebi kişilik, Furuğ Ferruhzad!

Mucize Ruh 8. sayısıyla, yayın hayatında çıkarmış olduğu en fazla sayfası olan sayısını çıkardı. Ayrıca Mucize Ruh tarafından, Furuğ Ferruhzad sözleriyle özel olarak hazırlanmış ücretsiz ekiyle, Mucize Ruh Dergi okurlarını bekliyor.

Mucize Ruh'un 8. sayısına ulaşmak için buraya tıklayın!
Bir daha ki sayıya başvuru yapmak için buraya tıklayın!

1991’de, babaannem, hiç beklemediğimiz bir anda vefat ettiğinde dokuz yaşındaydım. Babam,
ölümün yasının tutulduğu ilk günlerde, yavaş yavaş kırışmaya başlamış ellerini, tülü (uzun, kabarık)
saçlarımda gezdirdi. Sonra bana, bunu söylemek zorunda kaldığı için, içi acıyarak baktı.

“Oğlum, bundan böyle dedenle birlikte kalacaksın, onun ufak tefek - Ülfet Amcanın
bakkalından ekmek alıp gelme, sefer tası içinde evden yemeği getirme, sofrayı kurma ve kaldırma gibi
- ayak işlerini göreceksin. Dedene, ninenin yokluğunu hissettirmeyeceksin.” dedi.

Babamın söylediklerine itirazım olmadı ama “Tamam!” da demedim. Gerçi o zaman,
annemden babamdan ayrı olmamın, dedemin görmezden gelmeyle karışık şefkatine sığınmanın, ileriki
yıllarda bana sağlayacağı sınırsız özgürlüğü ve mutluluğu sezmemiştim henüz.

Onun yanında yattığım zamanlarda çok sevdiği, benden sonra en iyi arkadaşı olan, eski
radyosunu açardı sabahları, dedem…

Radyo’da Nevin Akol’dan ‘Akşam Oldu Yakamadım Gazımı’, Sezen Aksu’dan 'Belalım',
Erkin Koray’dan 'Öyle Bir Geçer Zaman Ki' ve Musa Eroğlu’dan 'Mihriban' gibi kederli eserler
çalardı.

Ben bu şarkılar/türküler eşliğinde uyandığımda, yüreğimin alt tarafında karıncalı bir şeyler
dolaştığını, sebebini hâlâ çözemediğim, tarifsiz ve dişlili acılara giriftar olduğumu anlardım.

Kendi kendime, içimde bir kucak kahredici çökeltiyle neden gözlerimi açtığımı öğrenmek
isterdim ama bir sonuç bulamazdım. Gelen elemli nağmeler eşliğinde sancı çekmeye ve yorganı
üstüme daha çok çekmeye devam ederdim.

Uyku mahmurluğum geçtikten ve anlamsız acılarım da tavsadıktan sonra dedemin kendi
kendine konuşarak hazırlık yaptığını görürdüm. Onunla öteden beriden ve genellikle mazinin
derinliklerinden sohbet ede ede kahvaltı ederdik.
Menümüzde sert bir peynir, iri iri (çekişge) zeytini ve demli bir çay bulunurdu. Fakat bunlar
öyle tatlı gelirdi ki o gün akşama kadar başka yemek yemesem bile, sanki hiç acıkmazdım.

Üniversite okumaya gittiğimde İstanbul’un en güzel mekânlarındaki ve bilhassa Boğazın
kenarındaki kuş sütü eksik kahvaltıların; dedemle birlikte yaptığımız yoksunluk dolu o sabahların
yerini tutmamış olması beni hep düşündürür ve hüzünlendirir.

Bir daha ki sayıya başvuru yapmak için  buraya tıklayın!

İçindekiler:

Mektuplaştılar uzun süre. Biri mavi mürekkep ve divit kalem kullandı mektuplarında, diğeri kurşun kalem.


Nil tanıştırdı ikisini. Paris’te yaşıyordu Pelin. Sinan İstanbul’da. İkisi de yazıyordu. Kitapları bir ay ara ile yayımlanmıştı.


Geçmişinin ensesine yapışan gölgesini yırtıyordu Sinan her sayfasında kitabının. Temizleniyordu heceleri kekeme geçmişinden. Okuyucularını oradan oraya savuruyor, geçmişinin virajlarında kendine yeni, dümdüz bir gelecek çiziyordu. Telefon ile kurulan iletişimleri sevmiyordu; aramamıştı Pelin’i. Bilerek. İsteyerek. Mektupların kendine has tınısına sığınıyordu.


Pelin geçmişine ve geleceğine aynı derecede bağlıydı. Çocuk gibiydi. İşittiği her sese kapılırdı. Gördüğü her şeye uzanırdı. Bilmezdi dakika ile yıl arasındaki farkı. Birbiri ardına eklenen, biriken, tortulaşan dakikaları tınmazdı, damarları tıkayan, deriyi buruşturan, alına ve gözlere “yıl çizgileri” koyan... Bu yüzden “Adil ol,” demişti Pelin’e Sinan bir mektubunda, “adil sev beni.” Adaletin çocuk yanını tanımayan “yetişkin” dünyasında olduklarını hatırlatmak için. Uzay-zaman denkleminin alışıldık yerçekimini hatırlatmak için.


Bir kuşun tüyünün yere doğru uçuşunu uzun uzun izlemişti çocukken Sinan. Tüy uçarken, o da uçmuştu. Birlikte konmuşlardı yere. Yorgunluğun ne olduğunu o uçuşunda öğrenmişti. Öylesine direnmişti ki kanatları hızlanmamak için ve tüy kadar yavaş, ahenkli olabilmek için, başaramamıştı! Adildi doğa. Bilendi. Çeken, iten kuvvetler vardı. Kütlenin değişmezliği vardı ve ağırlığın değişkenliği. Değişmez kütlesinde değişen ağırlığını bildi o uçuşunda. Bildiğinde hafifledi, tüy oldu. Bu yüzden zarar görmüyordu hayallerinden, hayallerden. Uçucu bir “gerçek” olup karışıyordu yaşama. “Çocuk adaleti”nin hüküm sürmediği bir yerde “yetişkin bir erkek” oluyordu. Pelin’e “kadın ol” demeyi üstlenen bir erkek, çeken ve iten kuvvetlere teslim olan bir erkek.


Tüyü başka türlü anlatacağım şimdi, o kuşun tüyünü. Çocukken Sinan, bir gün odasında pencere kenarındayken, “Her istediğini yapabilirsin oğlum, yeter ki iste, çok iste” dediğini işitmişti babasının. Oysa babası öleli iki yıl oluyordu. Ses öylesine gerçekti ki, bir kapı aralanmıştı da gelmişti sanki babası. Ellerini uzattı tutması için. “Baba” diye seslendi. Bir daha seslendi. Bir daha... Daha yüksek sesle bağırsa belki görecekti babasını, denedi, en yüksek sesini çıkarmak için devleşerek uludu. Tam o anda yırtıldı kelimeleri, şimşekler çaktı azgın, hem gökte hem boğazında, en azgın, hece hece, gümbür gümbür, düşmeye başladı harfleri yerin çekimine doğru, hızla, yağmur damlalarının peşi sıra. Adildi doğa. Bilendi. Çeken, iten kuvvetler vardı. Kütlenin değişmezliği vardı ve ağırlığın değişkenliği. Değişmez kütlesinde değişen ağırlığı sesinin, düğümlüyordu tüm doğa kanunlarını, “kekeme” bir geçmiş çiziyordu gizli bir altyazıyla birlikte; “Ölenler asla gelmez!” diyen. Çaresizlikten değildi, istemişti uçmayı; uçsa yağmur damlalarına binip, toplardı dağılan harflerini, kekelemeden “gel baba” diyebilirdi, en yüksek sesle, bu yüzdendi penceren atlayışı! Yer çekmişti onu kendine, ölümse itmişti yaşama. Adildi doğa. Bilendi. Çeken, iten kuvvetler vardı. “Kuşun tüyünün peşinden gitti” diye anlattığım romantik olayın aslı bu işte, babasının ölümünü bir türlü kabul edemeyen çocuk bedenini Sinan’ın, pencereden aşağı, yerin en dibine attığının hikayesi, kekemeliğine isyanının hikayesi, tüm çocukluğunu sakat geçirmesine neden olan o “pencereden atlayış”ın “kuş tüyü yolculuğu”nda erkenci bir bilgeliğe dönüşmesinin hikayesi, boyundan büyük hayat bilgisiyle baş edebilmek için nasıl “en gerçek” nasıl da “en hayal” olmak zorunda kaldığının hikayesi... O atlayıştan sonra, aylar süren yatalak çocuk hayatında, uzamını zamanın, unutmuştu Sinan. Rüyalarına olduğu gibi hayallerine de almaya başlamıştı babasın;, geziniyordu kasabanın sokaklarında, şakalaşıyordu, öğüt dinliyordu, uyuyordu göğsünde. Hatta hiç görmediği annesiyle de konuşuyordu zaman zaman. İyileştiğinde, okul sıralarında, eski gücüne kavuşamayan bacakları, sıska bırakmıştı onu. Yine hayallere sığınmaktan başka çıkış bulamamıştı. İlk aşkında yenik düşmüşken. Kaslı vücuduyla, okulun en sevilen erkeği almışken tüm aşkları yer yüzeyinden. Erken evresinde ergenliğinin, sıska sokaklarda, sıska yağmurlarda ıslanıp, öksürük ve ateş içinde kıvranmışken pek çok kez. Çok da azar işitmişken bir türlü büyümediği için teyzesinden....